7 Jaar lang heb ik bij de WSV (in Wageningen) gespeeld. In januari 1988 verliet ik de club wegens een verhuizing naar Sneek en bij die gelegenheid keek ik nog eens terug op deze periode. Tot mijn clubgenoten hoorde in die tijd Jan Hania, inmiddels al vele jaren een gerespecteerd deelnemer aan het Friese schaakleven. Dit voorjaar kwam ik hem tijdens mijn laatste FSB-partij weer tegen bij Philidor in Leeuwarden. Na mijn gedenkwaardige nederlaag tegen Maarten Etmans vroeg hij me waarom ik niet anders gespeeld had. Mijn antwoord had moeten zijn dat ik nu eenmaal geen aanvalsspeler ben... Bij mijn afscheid uit Wageningen riep ik onderstaande partij tegen hem in herinnering waaruit maar weer eens blijkt dat dat al die jaren zo geweest is... In mijn retrospectief noemde ik het "mijn meest dramatische nederlaag in al deze jaren". Jan, als je dit leest, zul een glimlach niet kunnen onderdrukken... Ik geef de partij met mijn commentaar van toen: "Het is een verliespartij, die treffend illustreert dat men van zijn fouten enkel kan leren. Stel je voor, het is 17 oktober [1985]. Jan en ik zitten dicht bij de deur naar de hal van waaruit zo af en toe een geroezemoes tot de speelzaal doordringt. De competitie is eigenlijk pas net begonnen, het derde speelt thuis.
