Bij mijn afscheid van de Wageningse Schaakvereniging heb ik nog een tweede partij teruggehaald die ik hierna graag even laat zien. Dit keer betreft het een glorieuze overwinning in een partij die ik ooit voor het eerste van de club speelde tegen het eerste van Ede. Niet alleen was het een goede overwinning, ook sprak mijn tegenstander destijds woorden die me - na overlevering - altijd bijgebleven zijn! 

7 Jaar lang heb ik bij de WSV (in Wageningen)  gespeeld. In januari 1988 verliet ik de club wegens een verhuizing naar Sneek en bij die gelegenheid keek ik nog eens terug op deze periode. Tot mijn clubgenoten hoorde in die tijd Jan Hania, inmiddels al vele jaren een gerespecteerd deelnemer aan het Friese schaakleven. Dit voorjaar kwam ik hem tijdens mijn laatste FSB-partij weer tegen bij Philidor in Leeuwarden. Na mijn gedenkwaardige nederlaag tegen Maarten Etmans vroeg hij me waarom ik niet anders gespeeld had. Mijn antwoord had moeten zijn dat ik nu eenmaal geen aanvalsspeler ben... Bij mijn afscheid uit Wageningen riep ik onderstaande partij tegen hem in herinnering waaruit maar weer eens blijkt dat dat al die jaren zo geweest is...  In mijn retrospectief noemde ik het "mijn meest dramatische nederlaag in al deze jaren". Jan, als je dit leest, zul een glimlach niet kunnen onderdrukken... Ik geef de partij met mijn commentaar van toen:  "Het is een verliespartij, die treffend illustreert dat men van zijn fouten enkel kan leren. Stel je voor, het is 17 oktober [1985]. Jan en ik zitten dicht bij de deur naar de hal van waaruit zo af en toe een geroezemoes tot de speelzaal doordringt. De competitie is eigenlijk pas net begonnen, het derde speelt thuis.

 

Als beloofd hier ook een andere partij die ik van Dries van der Vorm verloor, in september 2006, een van de laatste seizoenen dat Dries nog actief was. De opening was typerend voor Dries, mijn dolle poging om hem te kraken met Pd3! ook, maar dit keer faalde ik in de afwikkeling en Dries profiteerde handig.

 

Ons bereikte het bericht dat ons oudste lid, Dries van der Vorm, eerder deze week op 91-jarige leeftijd is overleden. Hoewel hij al bijna 10 jaar geen actief lid meer was, bleef hij onze vereniging trouw en was hij nog wel eens op de jaarvergadering. Zijn gezondheid liet echter niet meer toe dat hij aan het schaakleven deelnam. Over een kleurrijk man zoals hij valt zoveel te vertellen dat het nog even zal duren voor er een in memoriam op deze site komt, maar grasduinend in mijn stapel notatieboekjes vond ik een partij die hem wel karakteriseert. Hierbij, als hommage aan een man die zelden onopgemerkt bleef...

Voor de bekerwinst maakte de uitslag van onderstaande partij niet meer uit, maar voor mijn humeur was hij niet goed... Een (overigens instructief) eindspel dat houdbaar is, verliest een mens niet graag...