Hier de partij die Mart Ekhart in februari 1975 tegen Jan Hein Donner speelde in een simultaanseance.

In een van mijn eerste seizoenen bij Schaakclub Emmeloord streed ik met Tromp Willem van Urk om het clubkampioenschap. In maart 1992 speelden we een partij op buigen of barsten. Zoals het toen nog ging, werd de partij afgebroken. Op dat moment was ik optimistisch over de afloop, maar helaas, toen we hem maanden later uitspeelden, wist Tromp Willem al wat ik nog niet wist...

 

Bij mijn afscheid van de Wageningse Schaakvereniging heb ik nog een tweede partij teruggehaald die ik hierna graag even laat zien. Dit keer betreft het een glorieuze overwinning in een partij die ik ooit voor het eerste van de club speelde tegen het eerste van Ede. Niet alleen was het een goede overwinning, ook sprak mijn tegenstander destijds woorden die me - na overlevering - altijd bijgebleven zijn! 

7 Jaar lang heb ik bij de WSV (in Wageningen)  gespeeld. In januari 1988 verliet ik de club wegens een verhuizing naar Sneek en bij die gelegenheid keek ik nog eens terug op deze periode. Tot mijn clubgenoten hoorde in die tijd Jan Hania, inmiddels al vele jaren een gerespecteerd deelnemer aan het Friese schaakleven. Dit voorjaar kwam ik hem tijdens mijn laatste FSB-partij weer tegen bij Philidor in Leeuwarden. Na mijn gedenkwaardige nederlaag tegen Maarten Etmans vroeg hij me waarom ik niet anders gespeeld had. Mijn antwoord had moeten zijn dat ik nu eenmaal geen aanvalsspeler ben... Bij mijn afscheid uit Wageningen riep ik onderstaande partij tegen hem in herinnering waaruit maar weer eens blijkt dat dat al die jaren zo geweest is...  In mijn retrospectief noemde ik het "mijn meest dramatische nederlaag in al deze jaren". Jan, als je dit leest, zul een glimlach niet kunnen onderdrukken... Ik geef de partij met mijn commentaar van toen:  "Het is een verliespartij, die treffend illustreert dat men van zijn fouten enkel kan leren. Stel je voor, het is 17 oktober [1985]. Jan en ik zitten dicht bij de deur naar de hal van waaruit zo af en toe een geroezemoes tot de speelzaal doordringt. De competitie is eigenlijk pas net begonnen, het derde speelt thuis.

 

Als beloofd hier ook een andere partij die ik van Dries van der Vorm verloor, in september 2006, een van de laatste seizoenen dat Dries nog actief was. De opening was typerend voor Dries, mijn dolle poging om hem te kraken met Pd3! ook, maar dit keer faalde ik in de afwikkeling en Dries profiteerde handig.