Vandaag bezocht ik weer het TataSteeltoernooi in Wijk aan Zee. Dit jaar was aanmelding verplicht, ook voor bezoekers, en mocht geen grotere rugtassen mee naar binnen. Alles in de strijd tegen het valse spel... Het was er overigens ouderwets druk, en om dat in goede banen te leiden, was er dit jaar een soort tribune voor de speelzaal waar de hoogste groepen zaten. Wel een goed idee van de organisatie, want zo konden extra veel mensen een glimp van de spelers en de partijen opvangen. Wel leuk ook om te zien hoe het topschaak qua bezetting evolueert. Vroeger zag je zelden een Aziaat in de hoofdgroep, nu zijn het bijna allemaal van die frêle koppies, strak in het pak, alleen de stropdas ontbreekt. En schaken dat ze kunnen... Maar uiteraard had ik vooral aandacht voor onze plaatselijke favorieten. Anish Giri speelde met zwart tegen Wesley So. Het werd de verwachte remise in een rustige partij. Natuurlijk stonden we in de speelzaal te loeren of er niet érgens nog spel in het gelijkstaande toreneindspel zat, maar nee... Koploper Abdusattarov liet al snel een zetherhaling toe tegen Ding Liren en ja, het is Dings toernooi niet, dus die ging daar wel in mee. Jorden van Foreest leek een heel mooie stelling op te bouwen tegen de Duitser Keymer, en lang had ik er wel vertrouwen in dat hij dat varkentje zou gaan wassen. Maar zoals Wim Kan al zei: "kom je één dag niet in de tuin, dan gebeuren er ongeregeldheden...". Plotseling hakte zwart met zijn loper in op h3 en bleek wits paard op d6 kwetsbaar, zo kwetsbaar dat pionverlies niet te voorkomen viel. Toen ik om 7 uur besloot af te nokken, leek hij verloren te staan, maar ik lees net dat hij de veilige remisehaven nog heeft weten te bereiken. Na 96 zetten, zie ik, dat wel...
Veel aandacht ging natuurlijk uit naar de partij van wereldkampioen Magnus Carlsen tegen Parham Maghsoodloo. Op een zeker moment ging de Iraniër voor pionwinst en even leek hij gevaarlijk op te komen zetten met zijn d-pion. Zijn koning stond alleen niet veilig en daar wist de wereldkampioen handig van te profiteren. Hij wikkelde af naar een toreneindspel met een pion meer dat hij bekwaam uitschoof. Het viel me op dat de meeste toeschouwers hun hielen lichtten toen hij de speelzaal verliet, en dat terwijl er nog genoeg te beleven viel in de 2e en 3e groep. Fraai was de verdediging van Erwin l'Ami tegen Javokhir Sindarov. Het eindspel van T+L met pionnen en lopers van ongelijke kleur zag er heel lastig uit voor hem, maar hij vond een verdediging waarvan de jonge Oezbeek kennelijk zo onder de indruk was dat er tot remise werd besloten.
En zo wandelde ik de hele middag van monitor naar monitor, terwijl anderen gelijksoortige bewegingen maakten en de enkelingen achter de borden hun zetten deden. Even kwam de wedstrijdleider in actie toen er in het publiek een piepje van een telefoon klonk, maar verder was er weinig wanklank te horen.
Frank Hoogenboom
